Dag 64: Dat was ‘m dan!

Lieve allemaal,

Ik kan het amper geloven, maar het zit er alweer op.

Vrijdag, onze laatste dag in het ziekenhuis, dachten we nog even een dagje hard aan de slag te gaan. Eenmaal aangekomen was er echter echt níks te doen. Blijkbaar was het Heroes Day, een feestdag waarvan de enige dokter die verschenen was zei dat het eigenlijk weinig voorstelde en dat mensen vooral een vrije dag eruit slaan. Er waren dus ook geen afdelingsrondes en bijna niemand was aanwezig in het ziekenhuis. Nadat we maar met die ene dokter de afdelingsronde van zijn afdeling meegelopen hadden, vonden we het wel goed geweest. We hadden weinig zin om te blijven hangen als er echt niks te doen was. We hebben dr. Moses, onze begeleider, maar even opgebeld dat het onze laatste dag was en dat we niet wisten dat we eerder afscheid hadden moeten nemen. Daarop hebben we hem om kwart voor 10 nog even snel gesproken op zijn kantoor en zijn we maar afscheid gaan nemen op alle afdelingen van de paar mensen die er zaten. Ergens was dit ook wel relaxed, want hierdoor konden we nog ietsje eerder naar Masaka. Daar hebben we nog wat rondgestruind over de markt en wat laatste souvenirtjes gekocht.

’s Avonds hebben we nog gebarbecued bij het fameuze Café Frikadelle (waar ze overigens geen Frikandellen verkopen, het is een Deense eigenaar). Dit was wel écht fantastisch eten, met fatsoenlijke kaas en een buffet waar je u tegen zegt (vooral de kaas was echt een klein feestje, die hadden we toch wel gemist hier in Oeganda). Vervolgens zijn we nog wat gaan drinken daar en uitgegaan in Club Ambiance, een club waar elke Oegandees in Masaka de afgelopen 2 maanden van zei dat we die écht een keer moesten bezoeken. Zo gezegd zo gedaan. Laten we het erop houden dat ik nog steeds niet helemaal zeker weet wat ik van deze club moet vinden en er niet meer woorden aan vuil maken, haha.

Zaterdag hebben we lekker aan het zwembad gelegen tot half 3, waarop we met de taxi naar het matatu  (gedeelde taxibus) station werden gebracht. Daar misten we wel echt onze Bonny, de vaste boda chauffeur die ons in Villa Maria overal rondbracht. Die regelde normaal namelijk altijd een matatu voor ons voor een redelijke prijs (niet de Muzungu, blanken prijs). Nu was het een grote heisa. We kwamen uit onze taxi, waarop we al meteen belaagd werden door een heleboel mannen die vonden dat we hún matatu of busje moesten kiezen. Allemaal vroegen ze natuurlijk 25% extra bovenop de normale prijs en daarbij wilden ze nog geld voor extra dingen waar je normaal nooit voor betaalt, zoals bagage achterin de kofferbak. Uit principe vonden we dit natuurlijk niet oké en er ontstond een felle discussie tussen ons en de mannen, de passagiers die het voor ons opnamen en nog een hele groep andere mannen die ons dan weer in hun matatu wilden lokken voor hetzelfde oneerlijke tarief. Uiteindelijk ging het zo ver dat er ineens nog 2 gasten zich ermee kwamen bemoeien die er niks mee te maken hadden, waarvan de een ’n scheermesje in zijn hand had, die hij bij wijze van bedreiging aan de rest liet zien. Uiteindelijk zijn we er wel uitgekomen en mochten we gewoon mee voor het normale tarief zoals we tot nu toe elke keer gedaan hebben, maar het was een behoorlijk gedoe. Afin, eindelijk zaten we geïnstalleerd op onze plekken in de matatu! Na een redelijk voorspoedige reis kwamen we zonder al te veel files aan in Kampala. Daar moesten we overstappen naar een nieuwe matatu, maar voor 5 euro konden we een privé busje regelen (de matatu prijzen in Kampala zelf zijn super goedkoop). Die heeft ons recht voor de deur afgezet, ideaal. ’s Avonds vonden we dat we het toch wel verdiend hadden om onszelf te trakteren op iets luxer eten, dus zijn we naar het 7 Hills Revolving restaurant gegaan, een soort van Efteling Pagode torentje dat heel langzaam ronddraait  (1x per uur) zodat je uitzicht hebt over heel Kampala. De toren zelf zag er overigens ook uit alsof het rechtstreeks uit de Efteling kwam, met allemaal kleuren op het dak die continu veranderden.  De live pianist die ons van een achtergrondmuziekje voorzag besloot op een gegeven moment ook nog even Menuet van Bach te spelen, oftewel, jawel: de paddenstoelenmuziek uit de Efteling! Na deze Efteling experience, waar we overigens ook heerlijk gegeten hebben, vond ik het welletjes en ben ik lekker naar huis gegaan.

Zondag hebben we niet al te veel uitgevoerd. Nadat we nog onze laatste dingetjes op de markten hebben gekocht (alweer maar nu echt), zijn we naar het Sheraton zwembad gegaan en hebben we lekker in de zon gelegen met een mojito. Tussendoor heb ik nog even een massage gehad. Om een uur of 5 heb ik nog met Saskia het nationale museum bezocht, want je moet toch wel iéts van cultuur meepakken in de hoofdstad. ’s Avonds zijn we weer gaan uiteten, dit keer bij de Indiër en hebben we afgesloten met nog een drankje bij de lokale Mexicaan (toch nog een best multiculturele afsluiter zo).

Gisteren zijn we richting Entebbe gegaan, de stad waar het vliegveld ook meteen ligt (met de files in Kampala wil je het niet riskeren). Daar zijn we naar de Entebbe Zoo gegaan, omdat we nog steeds geen neushoorns hadden gezien. En we wilden natuurlijk wel de big 5 afchecken. Niet helemaal hetzelfde als in het wild natuurlijk, maar het was óf de dierentuin voor 5 euro, óf de neushoorn opvang voor 50 euro, neushoorns zijn namelijk praktisch uitgestorven in het wild in Oeganda.  Na een uurtje rondstruinen, waar we ook nog getuigen waren van twee leeuwen die elkaar wel héél erg leuk vonden, waren daar dan eindelijk de neushoorns! Big 5: check! (soort van) Vervolgens hebben we nog even aan het zwembad gehangen en zijn we ’s avonds gaan uiteten (alweer). Daarna hebben we nog een poging gedaan tot uitgaan, maar de rest van Entebbe had daar niet zo zin in op een maandagavond. Dus na een half uurtje in een lege kroeg, hielden we het voor gezien.

Vandaag was dus mijn aller- allerlaatste dag in Oeganda. We hebben de dag doorgebracht op de vismarkt waar we een gigantische portie verse vis uit het meer voorgeschoteld kregen en we hebben bij het zwembad gehangen (sorry, deze laatste blog is volgens mij een beetje saai zo met al dat gezwem en gezonnebaad). En nu zit ik dus op het vliegveld bij de gate, te wachten tot we kunnen vliegen.

Het voelt zo gek dat we alweer weggaan! De 2 maanden zijn echt omgevlogen. Ik heb echt honderden nieuwe indrukken opgedaan en de gekste dingen gezien in het ziekenhuis. Nieuwe mensen ontmoet, fantastische weekenden gehad, maar ook echt een heleboel treurige dingen gezien, zowel op straat als in het ziekenhuis. Het was een hele bewogen reis die zo voorbij gegaan is. Ik ben in ieder geval heel blij dat ik dit mee heb mogen maken en dat we per toeval ook in Oeganda ingedeeld zijn, een land waar ik anders nooit zou komen waarschijnlijk. Horizon verbredend was het zeker! Een ervaring die ik zeker ga koesteren.

Bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om mijn ellelange verhalen elke keer te lezen, ik vond alle reacties die ik gekregen heb echt superleuk (en ze zijn nog steeds welkom)! Je kunt wel stellen dat je bijna een boek uitgelezen hebt als je me vanaf het begin gevolgd hebt, want al mijn blogs bij elkaar zijn zo’n 30 word-pagina’s, oeps. Petje af voor al jullie geduld bij het lezen van mijn ge-emmer en gemijmer ;)

En nu ga ik echt afronden, tot morgen in Nederland!

Liefs,

Eefje