Ben ik weer!

 Goeiemiddag/avond (facebook)vrinden,

Costa Rica zit erop, ik ben weer in Nederland! Serieus, hoe houden jullie het hier uit?! Het is kooooud! Het weer ga ik wel behoorlijk aan moeten wennen ben ik bang. Ik had het dan ook niet erg gevonden om nog een paar weekjes langer te blijven, maar de plicht bij geneeskunde roept, woensdag heb ik alweer een toets.

Maar goed, vorige week zaterdag ben ik dus verhuisd naar een gastgezin voor een weekje. Dat begon al met het huis zoeken, want adressen hebben ze niet in Costa Rica. Daar is het eerder, "het beige huisje 400 meter van de supermarkt in de richting van de kruising." (En dan moet je maar hopen dat er niet teveel beige huisjes in die buurt liggen). Mijn taxichauffeur wist het gelukkig te vinden, dus kwam ik zaterdag netjes om 10 uur aan.
Daar werd ik verwelkomd door een hele aardige en lieve familie, moeder Ornilda rent zich een slag in de rondte om het iedereen in het gezin naar zijn of haar zin te maken. Elke dag kregen we verse jus, toast en gebakken eitjes ('we', want ik had ook nog 2 mede huisgenootjes, Sari en Anouk), zelfs vaker om 6 uur 's morgens, als ik weer een of andere tour geboekt had of plannen had. De bedden werden elke dag netjes verschoond, onze was werd op de dag gedaan, etcetera. Hotel mama is always open in Costa Rica! Ik had erg veel geluk met mijn host family.

Mijn laatste week heb ik niet zo heel veel geks meer uitgespookt, op het bezoeken van een paar supermooie stranden en een dagtour en snorkeltour na (voor mijn tijd in Tamarindo was dat nog relatief rustig).

De snorkeltour is misschien wel mijn enige negatieve ervaring in Costa Rica. Samen met Sara werden we om 7 uur opgepikt in de richting van 2 "fantastische eilanden" (oftewel 2 rotsblokken, maar dat was het probleem nog niet). Zodra we bij het eerste eiland de zee insprongen vanaf de boot, voelde het water heel naar aan, alsof het wat prikte. Ik dacht, dit ligt vast aan mij, ik zal wel gevoelig zijn voor iets wat hier in het water drijft. Maar zodra we begonnen te zwemmen, voelden we om de haverklap van die hele vervelende, kleine steken, alsof iemand zo ons met een elektrische vliegenmepper zo'n klein stootje gaf. Echt heel erg pijnlijk was het niet, maar vooral heel naar omdat we het continu over ons hele lichaam voelden en de gids ook niet direct wist wat het was. De boot was ondertussen alweer wat verder weg gevaren, dus konden we ook niet direct terug en hebben we 10 minuten zo gezwommen, en na 5 minuten schreeuwen naar de bemanning kwamen ze eindelijk onze kant op. Wat bleek nou, het zat er vol met scholen kwallen, van die hele kleintjes die je nog amper ziet zwemmen. Dit hadden ze in 5 jaar nog nooit meegemaakt, en ze vermoedden dat het misschien door de orkaan kwam dat ze er nu ineens zaten. Saar en ik zaten helemaal onder de bulten, alsof we royaal in de brandnetels gekieperd waren. Zo voelde het ook toen we eenmaal het water uit waren, toen begon het ineens te branden. Gelukkig trok dit binnen een paar uur weg, maar leuk was het niet. Wel heb ik "vliegende roggen" gezien, die dingen kunnen blijkbaar echt een meter de lucht in springen, maar om nou te zeggen dat het het daardoor de 55 dollar waard was... niet bepaald. Maar goed, hebben we dat ook eens meegemaakt, zullen we dan maar zeggen.

Gelukkig heb ik verder alleen nog maar leuke ervaringen gehad. Vooral woensdag was fantastisch. Na een nacht stappen, kwam ik rond 3 uur 's nachts thuis in Vila Real. Waar ik eerst zat is erg veel licht, maar in Vila Real is dit veel minder. Dus toen ik naar boven keek, werd ik verrast door een schitterende sterrenhemel, met wel duizenden sterren. Ook apart hoe zoiets simpels als dit, zo adembenemend kan zijn. Maar doordat het zo donker was, zijn er dus blijkbaar veel meer sterren te zien dan in Nederland. Al binnen ongeveer een minuut zag ik een vallende ster, en het kwam nog niet eens in me op om een wens te doen, zo verrast en verwonderd van het schouwspel was ik (dit zal misschien deels de drank zijn geweest, maar nuchter was het de dag erna nog steeds fantastisch mooi).

Verder hebben we vooral veel aan het strand en aan het zwembad gehangen en vrij weinig uitgespookt buiten de lessen, al moet ik zeggen dat dit ook zeker geen straf was. Vooral playa Conchal, een schitterend strand met een helderblauwe zee, is erg mooi om te bezoeken. Daar heb ik ook gesnorkeld, dit keer heb ik gelukkig wel fatsoenlijk kunnen snorkelen zonder dat ik kapot geprikt werd. Dit keer zwommen we ook echt tussen de roggen en scholen vissen, erg tof weer.

Vrijdag brak helaas alweer mijn laatste dagje aan! ’s Middags hebben we onze Hongaarse vriendin Orsi al uitgezwaaid, en ’s avonds was het helaas de beurt aan mij. Na een heerlijk afscheidsdinertje, zijn we toch nog even de kroeg in gegaan (‘de kroeg’ is hier eigenlijk gewoon een grote open bar buiten zonder overdekking) en daarna zijn we op het strand gaan liggen om weer sterren te kijken. En om 1 uur heb ik dan echt afscheid genomen van mijn lieve nieuwe vrienden, die nog even in Tamarindo mogen blijven. Het voelt heel onwerkelijk om nu weer naar huis te gaan, ik was heel graag nog even gebleven (zo goed is mijn Spaans ook nog niet, dus ik heb een goed excuus). Maar goed, nu is het tijd voor een nieuw avontuur: coschappen lopen in Maastricht! Centraal Amerika, hopelijk tot snel…