Dag 51: Je kunt nooit te vaak op safari gaan!

Lieve allemaal,

Tijd om jullie weer even te vervelen met een van mijn blogs!

Na de eerste hulp van Mulago, is Villa Maria overdonderend stil en gaat alles hier lekker op het dooie gemak. Dat was weer even behoorlijk wennen! Maar ergens ook wel weer lekker. Maandag begon ik op de female’s ward. De arts was blijkbaar  (voor het eerst ooit hier) mega vroeg begonnen, dus toen ik aankwam was de afdelingsronde nog maar een half uurtje bezig. Toen heb ik maar een beetje meegedaan met de verpleegkundigen, bloed prikken, een beetje watjes vouwen en de dossiers doorlezen. "Gelukkig" was de er op de male’s ward tegenover nog een mega vieze wond waar een liter pus uitliep die schoongemaakt werd. (Je bent geneeskundestudent of je bent het niet). Werd het toch nog een beetje spectaculair. Om 1 uur vonden we het wel goed geweest en zijn ik en Dionne naar een relaxed restaurant met WiFi in de stad gegaan om een beetje aan ons verslag te werken. Na de boodschapjes op de markt en het koken en eten was het alweer bijna bedtijd!

Dinsdag zijn we het ziekenhuis op gaan zoeken waar de physician werkt die hier elke woensdag de speciale gevallen komt beoordelen. Dat was wel leuk om eens te zien, redelijk vergelijkbaar maar toch helemaal anders! Wat het Kitovu ziekenhuis bijzonder maakt, is dat ze een baby unit hebben met te vroeg geboren baby’tjes, een speciale afdeling voor vrouwen met fistels en een malnutrition, oftewel ondervoedingsafdeling. Vooral deze laatste afdeling was indrukwekkend, ook al hadden ze allemaal juist dikke buikjes (simpelgezegd; door een eiwittekort krijg je water in je buik). Er lagen geen uitgemergelde "unicef-reclame kindjes" die je meteen voor de geest haalt als je aan Afrika denkt (voor de liefhebber die er meer over wil weten: ze hadden kwashiokor, geen marasmus). Al maakt dat de situatie natuurlijk niet minder zielig! Maar het was wel gek om te zien, omdat deze kindjes eerder te dik lijken dan dat ze een slechte voedingsstatus hebben. Ze proberen het probleem wel echt vanaf het begin aan te pakken in Kitovu. Vaak hebben de ouders van deze kinderen wel voedsel, maar zijn ze gewoon niet goed op de hoogte van wat een 2- of 3-jarige nodig heeft. Of ze bereiden de voeding überhaupt niet op een gezonde manier. Zo zijn er kinderen die alleen maar rijst eten elke dag. Ze leren deze ouders in de gezamenlijke keuken hoe ze wel een goede maaltijd voor hun kindjes kunnen maken en welke producten goed zijn. Dus dat vond ik wel een topinitiatief! (Ook wel zo efficiënt, anders zijn dezelfde kinderen binnen een half jaar weer terug).

Woensdag hebben we meegedaan met de afdelingsrondes en hebben we de physician weer rondgevolgd voor de speciale gevallen. Op de female’s ward ligt nu wel een hele sneue casus. Herinneren jullie je misschien nog de vrouw waar ik over geschreven heb met de ernstige reactie op haar medicatie waar letterlijk de vellen er vanaf hingen, wat ze moesten behandelen als brandwonden? Deze vrouw is terug met dezelfde ernstige reactie na een periode van herstel. Er bestaat een grote kans dat het toch haar medicatie tegen AIDS is, waardoor de doktoren nu voor een lastige situatie staan. Je wilt haar namelijk niet opschepen met dit ernstige huidbeeld (wat overigens ook snel dodelijk is als je de oorzaak niet stopt) maar AIDS onbehandeld is ook op z’n zachtst gezegd geen pretje. Ik ben benieuwd hoe het gaat aflopen! Nadat we de gekke gevallen waren afgegaan, gingen we rond 4 naar huis. En toen kwam ik er niet onderuit; er lag me al een hele week een gigantische stapel was aan te staren, die handgewassen moet worden (ook dat hoort erbij in Oeganda). 1.5 uur later hing alles netjes te drogen en kon ik nog lekker gaan wandelen, waarna we gekookt hebben. Klinkt lekker burgerlijk he? Vond ik ook. ‘s Avonds heb ik voor het eerst in mijn leven ongeveer Ajax aangemoedigd! In het lokale café hing een televisiegedrocht waar je u tegen zei (zo een waar je botten van breken als je hem per ongeluk omkantelt op je voet). Tussen alle Oegandese manchester fans zaten we daar als enige vrouwen en blanken aan ons biertje tussen de mannen. Ondanks de nederlaag voor Ajax hebben ze in ieder geval wel tof gespeeld, het was een spannende wedstrijd om naar te kijken (voor zover dat ik als voetbal leek kan beoordelen). Om 12 uur zijn we snel het bed in gekropen.

Donderdag was een leuke dag, we gingen namelijk met het HIV team mee om mensen in de "dorpjes" te testen! (denk bij een Oegandees dorp aan 6 huizen en een veestapel). Het was wel tof om te zien hoe de mensen echt leven hier! Overal staan boontjes te pruttelen of zijn ze eten aan het klaarmaken. Als we aankwamen, kwam iedereen in de buurt aangesneld, omdat er verder weinig spannends gebeurt overdag. Ze zijn ook hartstikke gastvrij, iedereen rent meteen naar binnen om een krukje voor ons te regelen zodat we kunnen zitten, en ze vinden het al helemaal prachtig als je al hallo kunt zeggen op z’n Oegandees  (oli otya). Nadat we van 12 tot 3 een beetje rond hadden gelopen en zo’n 20 volwassenen hadden getest, was het HIV team moe en wilden ze terug naar het ziekenhuis. Was dus een rustig dagje voor ons, haha. Na een ritje in de kattenbak hebben we onze spullen gepakt en zijn we richting Kampala gegaan. Vrijdag zijn we namelijk  naar Murchinson falls gegaan, men zegt dat dit een van de mooiste nationale parken is van Oeganda! We waren dan ook erg benieuwd...

Vrijdagochtend moesten we al om 6 uur paraat staan  (Oegandese tijd, want dit bleek later pas rond kwart voor 7 te zijn), en in rap tempo reden we in onze superrelaxte safariauto naar Murchinson. Rond een uur of 2 kwamen we al aan en was het Safari time! We klommen bovenop ons busje en gingen de savanne op. Heerlijk om zo met de wind in je haren, het brandende zonnetje op je gezicht en een uitzicht waar je u tegen zegt te rijden! Heeeel veel antilopen, giraffen, apen en een jagende leeuwin later, gingen we weer naar ons kamp, waar we in lodges sliepen. We hebben alleen geen olifanten gezien, maar dat werd de dag erna ruimschoots goedgemaakt! Na een lekker etentje en een beetje bij het kampvuur hangen, hield ik het al vroeg voor gezien.

Zaterdag ochtend (wederom vroeg, om half 7) werd het weer tijd om op onze tweede game drive te gaan, zoals ze dat hier noemen (safaritocht). We waren echter al een beetje eerder wakker geworden van de dieren, dit keer van dieren op het dak (geen idee wat erop zat, ‘n verdwaalde aap ofzo). Na een enorm gestress omdat we 10 minuten te laat waren en volgens onze chauffeur absoluut het pondje niet meer zouden halen, kwamen we een half uur te vroeg aan bij het pondje dat ons naar de overkant van het park zou brengen (werkelijk de eerste Oegandees die ik tot nu toe ooit ontmoet heb met stress en tijdsbesef). Eenmaal in het park hebben we een gids geregeld en waren we er helemaal klaar voor! Het werd nog een spannende tocht. We hebben weer van alles gezien, kuddes olifanten, echt niet normaal! Waarvan ook eentje met een afgehakte slurf, omdat hier blijkbaar nog steeds stropers zitten (stom volk, als het bij hun eigen slurf zou gebeuren, zou het waarschijnlijk huilen geblazen zijn). En we zijn ook bijna aangevallen door een buffel die plotseling boos op ons af kwam gerend! Iedereen aan de linkerkant van de bus kreeg ongeveer een hartverzakking en onze chauffeur gaf vol gas van de buffel weg, waarop hij het opgaf en ons boos nakijkend in de gaten bleef houden. Doodeng, ergens toch ook wel behoorlijk vermakelijk.

Op een gegeven moment begon onze chauffeur opgewonden in het Lugandees te smoezen met de gids en trapte hij wederom vol het gaspedaal in. Bovenop werden we met z’n allen geklutst als een eitje en vroegen we ons af wat er in godsnaam zo bijzonder kon zijn. Het moest in ieder geval een speciaal gespot dier zijn, want alle gidsen staan met elkaar telefonisch in contact. Na een kwartier hysterisch rijden, stopte hij ineens. Vijf minuten later ging hij off road. En ja hoor, daar zaten ze. Drie leeuwinnen lagen te relaxen onder een boompje, net terug van het jagen. Snel hebben we wat foto’s geschoten, want officieel mag je niet off road rijden en onze gids was continu zenuwachtig aan het mompelen dat er een 150 dollar boete op stond. Toen we om een uur of 10 al klaar waren maar we nog een uur op het pondje moesten wachten, vroegen we of we nog even zelf in zijn busje mochten rijden. "Ja hoor, geen probleem" luidde het antwoord, en zo geschiedde het dat we zelf erop uit zijn gegaan en heb ik zelf ook nog even een poging gewaagd om in het busje te rijden! 6 hartverzakkingen later, omdat iedereen natuurlijk even de grenzen van het busje opzocht, kwamen we weer aan bij het pondje. Eenmaal terug hebben we geluncht, om vervolgens de rivier op te gaan voor een boottochtje. Heerlijk in het zonnetje hebben we nog wat dieren gespot aan de waterkant. Tientallen nijlpaarden, maar ook 3 krokodillen, waaronder een baby krokodil! De kans dat we een krokodil zouden zien was 50%, dus we hadden  weer geluk. Onze eindbestemming waren de prachtige Murchinson falls, 2 watervallen, waarvan een schijnbaar de krachtigste waterval ter wereld is, omdat het zo veel watergeweld is wat maar door een heel klein gat geperst wordt. ‘s Avonds hebben we lekker gegeten en heb ik lekker een boekje gelezen en ben ik vroeg naar bed gegaan (kan soms ook zalig zijn he).

De volgende ochtend hebben we ‘uitgeslapen’, we hoefden pas rond half 8 op. Na een stevig pannenkoekenontbijtje zijn we de auto ingestapt om weer richting de watervallen te gaan, maar dit keer zouden we ze vanaf de top bekijken en niet vanaf de rivier. Na een kort wandelingetje stonden we op de top. Een woord, wauw! Wat een uitzicht, echt prachtig. Nadat we daar ongeveer een uur foto’s hebben gemaakt en genoten hebben van de omgeving, gingen we weer terug richting ons busje. Daar moesten we als een gek erin springen, omdat het op de parkeerplaats wemelde van de tseetseevliegen (die nare beesten die je een slaapziekte geven, waar je zelfs dood aan kunt gaan blijkbaar, en er is geen vaccin voor). Na een vliegengevecht in het busje zelf nog, reden we weer richting Kampala. Om een uurtje of 4 waren we terug en hebben we nog wat souvenirs gekocht op de markt en zijn we nog naar de pizzeria en het casino gegaan. Daar hebben we telkens voor 25 eurocent per fiche roulette gespeeld, maar het voelt toch alsof je met veel geld aan het spelen bent, omdat je per keer 1000 shillings inzet. Daarna hebben we nog even met z’n allen wat gedronken en ben ik om een uur of 1 alweer mijn bedje ingedoken.

Gisteren, maandag, hebben we besloten om nog een dagje extra in Kampala te blijven, omdat we daar tenminste goede Wifi kunnen krijgen om aan onze verslagen te werken. Ik heb eerst lekker rustig ontbeten in een cafeetje in Kampala en daar meteen mijn verslag afgerond voor dit keuzecoschap , dus nu hoef ik hopelijk lekker praktisch niks meer te doen. In de middag zijn we even gaan shoppen en daarna aan het zwembad gaan hangen. Na een belachelijk lange rit terug naar Masaka (2 uur file rijden in Kampala zelf, 2 uur daadwerkelijk naar Masaka), lagen we rond een uur of 12 eindelijk lekker te tukken thuis.

Vandaag was wederom super rustig. Ik heb een beetje op de OPD rondgehangen en daarna nog even gekeken hoe Dionne een ingeknipte  bevallen vrouw gehecht heeft. Om 3 uur stopte het eindelijk met regenen en zijn Saskia en ik snel met de boda naar Masaka gegaan. Daar hebben we super relaxed geluncht en heb ik toch maar weer een stofje uitgezocht en naar de kleermaker gebracht om een vestje van te maken. (Iedereen die mij een beetje kent gaat zich rot schrikken van de klerenkast die ik er straks op nahoud, van alles zwart naar felle gekleurde patroontjes). Sommige verkopers denken hier trouwens echt werkelijk dat we achterlijk zijn. Ik stond stofjes te kijken in een winkel en vroeg wat ze per meter kosten. ’50 euro!’ Ik dacht dat ik het verkeerd verstond en vroeg het nogmaals voor expliciet 1 meter, maar ze meende het. Toen ik begon te lachen, zei dat dat echt het belachelijkste was wat ik tot nu toe gehoord had en wegliep, riep ze me na dat we wel even konden onderhandelen. Maar daar heb ik niet zo’n trek in bij zo’n bedragen. Uiteindelijk heb ik de stof gekocht en naar de kleermaker gebracht voor een vest voor 5,50 euro in totaal, dus dat leek er gelukkig meer op (het is echt verslavend voor deze geldbedragen). En ze was meteen zo lief om even mijn kapotte vest te repareren. Daarna hebben we weer de boda terug naar huis gepakt en hebben we varkensspiesjes van de straat gegeten met bananenchips (voedingscentrum slaakt een zucht en schudt afkeurend zijn hoofd). Nu lig ik nog even lekker te typen en foto’s uit te zoeken, dus ik denk niet dat het nog lang duurt voordat mijn ogen dicht gaan vallen. Ik heb ook wel weer genoeg geouwehoerd zo, dus ik wens jullie allemaal nog een fijne avond (of ander dagdeel, als je het op een ander moment leest)! Tot snel alweer, nog maar 15 dagen voor ik weer naar Nederland kom, de tijd vliegt voorbij!

Liefs,

Eefje