Dag 25: het stikt hier van de keizersneden

Lieve allemaal,

Tijd voor weer een blog! Ik heb weer genoeg materiaal om jullie 10 minuten mee te vervelen. De 2e week in het ziekenhuis zit er alweer op, de 3e bijna. Ondanks dat het hier af en toe behoorlijk rustig is, weet ik mijn tijd wel goed vol te krijgen. Zo heb ik nog met een aantal keizersneden mee mogen kijken, maar bijvoorbeeld ook een alcoholist die zichzelf helemaal ondergepoept had, gewassen. Iemand moet het doen. Een van de leukere dingen om te doen, is toch wel het meelopen met de afdelingsrondes voor de speciale gevallen, waar ze alle gekke ziektebeelden die in het ziekenhuis liggen afgaan die nog extra zorg nodig hebben. Je ziet er de meest verschillende dingen, van een vrouw met een extreem ernstige reactie op medicijnen waar de vellen er vanaf hangen tot een meisje van mijn leeftijd wat van de ene op de andere dag haar ledematen niet meer kon bewegen. Heel apart allemaal met aardig wat heftige en gekke ziektebeelden.

De weken komen we zo wel goed door. Overdag ziekenhuis, ’s avonds hebben we ook elke keer wel iets te doen. Zo moeten we hier ook een beetje op ons figuurtje letten met al die vette hap die ze langs de straat verkopen, dus zijn we gestart met rennen. Dat levert aardig wat bekijks op, een rennende blanke vinden ze hier hilarisch. (Misschien ligt het aan mijn manier van rennen, kan ook. Ik vermoed dat het een soort van combinatie is).

Wat mij overigens wel echt enorm opvalt, is het toch behoorlijk vertekende beeld dat ze van ons hebben, maar wij ook van hun. We hebben het natuurlijk enorm goed in Europa en mogen zeker niet klagen, maar ze hebben hier echt een soort van elite opgeblazen jetset beeld van ons. Zo hebben ze Dionne en Saskia gevraagd of we wel wisten hoe we rijst moesten koken toen ze dit bij een lokaal winkeltje gingen halen. De verkoopster was zeer verbaasd toen ze hoorde dat we zelf kunnen koken. De zusters dachten ook dat we elke dag uit eten gingen. Ook toen we de was aan het ophangen waren, keken alle zusters op de campus verbaasd op en een van de nonnen kwam ons vragen waar we dit eigenlijk geleerd hadden. Verder vroeg een van de zusters hoeveel dienaren ik thuis had. Daarnaast worden we continu nagekeken en nageschreeuwd op straat (‘Hé, muzungu!’) en soms zelfs aangeraakt of worden er foto’s (met flits, super subtiel) van ons gemaakt. Kortom, ze denken dat wij écht niks zelf doen en we zijn een soort exotische verschijning hier. Andersom had ik veel minder kennis en kunde in het ziekenhuis verwacht, met ook veel meer schaarste, terwijl het kennisniveau hier juist aardig hoog ligt en ze het redelijk voor elkaar hebben in het Villa Maria. Ook op het niveau van de overheid. Zo zijn er hele postercampagnes over het vaccineren van je kinderen, het besnijden van jongens en voorlichting geven in het kader van de strijd tegen AIDS, gelijke rechten voor mannen en vrouwen, maar ook simpele dingen als het aanschaffen van klamboes en hoe ze te gebruiken. Dit had ik bijvoorbeeld niet verwacht. Maar we zitten wel in een privéziekenhuis, de ziekenhuizen die beheerd worden door de overheid hebben we nog niet gezien, hier gaan we later nog heen. Daar ben ik nog wel benieuwd naar, want daar heb ik slechtere verhalen over gehoord (mensen over de hele gang en op de grond vanwege een beddentekort, overal bloed en braaksel etc.)… We gaan er nog achter komen.

Ander onderwerp, weekend! Dit weekend was het ook weer hoog tijd om erop uit te gaan. Dit keer gingen we naar de Ssese islands! Dit is een eilandengroep in het Victoriameer die bekend staat om zijn witte zandstranden. Die wilden we natuurlijk ook zien! Samen met de mensen in Kampala zijn we er een kijkje gaan nemen. We hadden ook een dagje extra omdat het labour day was maandag (dag van de arbeid), hier heeft iedereen dan vrij!
De heenweg was zaterdag al een heel avontuur. We hadden een taxi geregeld voor de weg naar het pondje richting de eilanden. Het was een kleine 5-zits Toyota waar we met 6 personen in totaal in zaten in eerste instantie. Prima te doen wel. Maar toen moesten er ineens nog 6 personen mee. Wij moesten met z’n 3’en maar even voorin komen zitten en vervolgens werden de resterende mensen met z’n 8’en (!) achterin gepropt. Volwassen, onbekende mensen die bij elkaar op schoot kropen en 1,5 uur als sardientjes op elkaar zaten op een hobbelige zandweg. Wij vonden het natuurlijk helemaal hilarisch voor die ene keer, maar ik maak er toch liever geen gewoonte van. Op het veerpondje begon het super hard te stortregenen. Doorweekt tot op het ondergoed kwamen we aan op de Ssese islands. Ik was natuurlijk vergeten om extra lange broeken mee te nemen en extra schoenen, die hoopte ik niet mee te hoeven nemen. Dus zijn we maar even op bed gaan relaxen onder de dekens, omdat het voor het eerst in Oeganda tot nu toe ook koud was. Gelukkig hield het ’s avonds op met regenen en hebben we lekker kunnen BBQ’en bij een kampvuur (in de korte broek nog prima te doen bij het vuurtje). Toen we om half 2 ’s nachts een keer naar bed wilden, hoorden we in de verte muziek. Daar zijn we nog even op af gelopen. We kwamen terecht bij de enige club op het eiland. Met dikke geweren staan de uitsmijters voor de deur. Toen we binnenkwamen, kwamen we eerst in een louche vies gangetje met rode verlichting die een beetje aan andere praktijken dan alleen dansen deden denken, maar als je vervolgens wat verder doorliep kwam je een zaaltje in waar het feest aan de gang was. Uiteindelijk is het nog heel gezellig geworden en hebben we onze eerste stapavond in Oeganda meegemaakt.
Op zondag hadden we gelukkig heerlijk weer en zijn we gaan mountainbiken op fietsen met niet werkende versnellingen en remmen (top idee in een heuvellandschap) dus het was af en toe wel even doortrappen waarbij de kater niet echt bijdroeg aan de snelheid, of juist even een schietgebedje voor de mensen zonder werkende remmen die zich van de hogere heuvels naar beneden stortten, maar het was heerlijk in het brandende zonnetje. Uitzicht over het meer aan je ene kant en het jungleachtige woud aan de andere kant. Om af te koelen zijn we ’s avonds aan het zwembad gaan liggen. Ook heb ik voor het eerst warm kunnen douchen sinds ik in Oeganda ben, heeeerlijk.
Maandag zijn we na een rustig ontbijtje terug gegaan richting Villa Maria, waar we eerst nog even in de grotere stad Masaka zijn gestopt met de hele groep om een hapje te eten. ’s Avonds een filmpje op en de beentjes hoog. Concluderend was het een zeer arbeidsintensieve dag van de arbeid ;).

Eergisteren was het dan wel echt weer de bedoeling om aan het werk te gaan, dit keer op de maternity ward (oftewel alle zwangere vrouwen en hun eventueel pasgeboren kroost). Ik had het geluk dat er 3 keizersnedes waren (waarvan een ook nog eens een tweeling), waarvan ik er 2 mocht assisteren! Best spannend, aangezien ik nog geen chirurgie heb gehad en nog nooit steriel had gestaan en ook geen idee had wat ik moest doen. Maar uiteindelijk is het wel los gelopen (ik mocht de 2e keer nog steeds mee doen, dus het zal wel oké zijn geweest). Ze doen hier ook niet zo moeilijk.

Gisteren en vandaag was eigenlijk een beetje hetzelfde verhaal, vooral keizersnedes. Een van de keizersnedes was wel enorm spannend, aangezien de chirurg een slagader geraakt had, maar hij deze heel moeilijk terug kon vinden. De bloeddruk daalde en daalde en het bloed sijpelde maar naar boven, tot de vrouw in kwestie uiteindelijk ook bloed moest krijgen. Even dacht ik dat ze niet meer wakker zou worden en dit mijn eerste dode hier zou worden op de operatietafel waar ik mee assisteerde, maar gelukkig vond de chirurg de slagader toen snel genoeg om hem te dichten en is de vrouw er bovenop gekomen. De laatste keizersnede was niet onder algehele anesthesie, maar onder een ruggenprik. Dit was eigenlijk een stuk leuker, omdat je de reactie van de moeder ook kon zien bij het zien van haar kindje (al moet ik zeggen dat ze hier best koel zijn, zowel bij goed als slecht nieuws). Ik heb vandaag de dag afgesloten met bidden in het ziekenhuis, ze vroegen of ik mee deed. Binnen 10 minuten dopen ze de afdeling om tot een minikerk, inclusief altaar met mariabeeld, kaarsen en bloemen. Alle verpleegsters, verloskundigen en patiënten kwamen bij elkaar om allemaal Lugandese gebedjes in koor op te noemen. En letterlijk iedereen kent alle teksten uit zijn of haar hoofd, teksten van een half uur lang. Ik vond het wederom gek om te zien, het is er bij hun echt met de paplepel ingegoten. Zo zien we het in Nederland in ieder geval niet meer. Ze vroegen of ik vanavond ook weer 2 uur met ze mee kwam bidden, maar ik vind het eigenlijk toch wel weer genoeg geweest voor vandaag. We gaan vanavond uit eten in het enige restaurantje met 8 stoelen in Villa Maria (update: ze hadden geen eten dus hebben we maar spaghetti gemaakt) en daarna rustig aan doen en de dodenherdenking op de radio luisteren. Dan is het wel weer goed geweest voor vandaag. Morgen is weer een nieuwe dag waarin we de chirurg aan het werk mogen zien (dit keer geen keizersnedes maar eindelijk algemene chirurgie), gevolgd door een ritje naar Kampala om daar naar het huisfeest van onze mede Nederlanders te gaan, dus ik ben benieuwd!

Dat was ‘m alweer, fijne avond!

Liefs,

Eefje