And so it begins....

Lieve allemaal,

Gistermorgen was het dan eindelijk zover: mijn Oeganda avontuur zou beginnen. Wat ik toen ik om kwart voor  5 's ochtends opstond nog niet wist, is dat ons buurland België eigenlijk ook alleen voor de mensen met een sterk hart is weggelegd. Vol goede moed reden we de laatste 20 kilometer naar het vliegveld. Steeds langzamer. Tot we stilstonden. File, uiteraard. Na een half uur schoot de stress er toch redelijk in, en zag ik al helemaal voor me hoe ik mijzelf slijmend en met puppyogen, voorkruipend een weg door de douane moest banen. Na een uur schoten er James Bond achtige scenario's door mijn hoofd hoe ik langs het grondpersoneel sprint, eindigend met een soort slowmotion sprong richting de sluitende deur van het vliegtuig waar ik op het nippertje binnenrol. Maar gelukkig konden we vrij snel daarna doorrijden en is dit scenario iedereen bespaard gebleven. Precies op het tijdstip dat het boarden officieel begon, liep ik de gate binnen. 

Toen ik eenmaal in mijn stoeltje zat, kwam daar voor mij mijn eerste verrassing van de reis: mijn Afrikaanse medepassagier die duidelijk niet vies was van een drankje. En met elk flesje werd hij amicaler. Dit begon met "how old are you? I'm 32" (make that the cat wise, vriend) en een betoog over hoe leeftijd maar een nummer was en dat oude mannen ervaren waren. Zijn verhaal eindigde met een "You look like my Swedish ex girlfriend. We should meet. Where are you staying? Ik will visit you tomorrow." Nee bedankt jong. Ik was blij dat de vlucht voorbij was.

Eenmaal aangekomen op Entebbe, kwam mijn tweede, iets grotere verrassing. Blijkbaar kon voor het visum alleen contant met dollars betaald worden. Thank God had ik in ieder geval 35 dollar in mijn tasje zitten. Maar dit waren er alsnog 15 te weinig. De douanier vertelde mij met een nog chagrijniger gezicht, waarvan ik niet wist dat dat nog kon (volgens mij is een chagrijnige kop een van de cv vereisten van een douanier), dat ik moest gaan zitten en dat ze iemand zou sturen. Aangezien ik er na 10 minuten weinig vertrouwen in had dat er iets geregeld zou worden, ben ik mensen maar gaan aanspreken en bedelen om euros in te wisselen voor dollars. Daar had natuurlijk niemand zin in, maar na 15 minuten kwam gelukkig mijn reddende engel. Engelen zijn in mijn hoofd voortaan voor altijd Brits, kalend met een wat stomp postuur. Toen kon ik terug aansluiten in de rij en zei het kreng van de douane dat ze me vergeten was. Na deze tot dan toe lichtelijk stressvolle ontmoeting met Oeganda, vond ik gelukkig mijn taxichauffeur en werd ik naar het hostel gebracht waar ik nu nog steeds zit. 

Toen ik 's ochtends wakker werd, was ik dit alles meteen vergeten. Wat een uitzicht. Wat een heerlijk weer. Ook werd ik wakker van beesten die ik nooit eerder gehoord heb (en waarvan ik waarschijnlijk 3 meter de lucht in zou springen als ik ze daadwerkelijk zou zien, zoals ik ook al heb gedaan bij een duizendpoot en wandelende tak achtig geval van beide zo'n 10cm.) Alles is zo anders hier. Toen ik vanochtend een uurtje naar de winkel ging,  heb ik mijn ogen uitgekeken. De straten zijn anders, het verkeer, de kleur van de omgeving, de manier waarop mensen je benareren, zelfs de geur is overal anders. Wat een land. Dit belooft veel goeds. De rest van de dag heb ik vooral aan het zwembad van het weer (27°c) genoten.  Ik ga zo met een drankje naar de zonsondergang kijken. Ik zal aan jullie denken ;)

Tot over 2 maander! 

Liefs, 

Eefje