Dag 11, de eerste ziekenhuisindrukken

Lieve allemaal,

Bij voorbaat alweer mijn excuses voor een veel te lang verhaal (de mensen die mij vroegen om dit keer wél goed mijn blog bij te houden, jullie vroegen er zelf om!)

Maar er zijn nu eenmaal alweer heel veel dingen gebeurd! Hierna zal ik me echt inhouden…

Dinsdag was het dan zo ver, onze allereerste werkdag in het ziekenhuis! Ik begon op de antenatale afdeling, de afdeling waar ze zwangere vrouwen onderzoeken. Blijkbaar is het hier normaal om overal gewoon binnen te bonjouren, ondanks dat iemand midden in een gesprek zit met een patiënt. Dus toen ik me bij een van de zusters meldde, zei ze dat ik gewoon de kamer in moest lopen. Ik, niet wetende dat er al een consult gaande was, liep naar binnen en schrok toen ik zag dat ik middenin het gesprek binnenviel. Maar toen ik vroeg of ik even op de gang moest wachten, boeide het allemaal niets en mocht ik mezelf even tussendoor voorstellen. Wat ongemakkelijk schuifelde ik naar voren, stelde me heel kort voor en verwachtte dat we na het afronden van deze patiënt wel even wat zouden babbelen over wat de bedoeling was, maar het is hier ook normaal dat de ene patiënt gewoon al binnenloopt als de andere nog aan het betalen is. Hier begon de verpleegkundige ook meteen de anamnese in het Lugandees af te nemen, en zei toen in het Engels tegen mij dat ik wel even mee mocht onderzoeken. Na een hele ochtend zwangere buikjes te hebben beoordeeld, was het alweer tijd voor het middageten. Na super relaxed te hebben geluncht, want je hebt hier zeeën van tijd, ben ik even naar het lab geweest om daar te kijken hoe alles werkt. Om 4 uur hadden we een afspraak met de directeur, hierna vonden we het eigenlijk wel goed geweest. Dus tot zo ver onze mega zware werkdag *ahum*.

De volgende werkdag zijn we met het immunisatieteam mee gegaan om Ugandese kindjes te vaccineren tegen HPV en tetanus. Met z’n allen propten we ons in de ‘ambulance’, waar we via zandpaadjes naar de scholen reden. De eerste school keken we toe hoe de vaccinaties werden gezet, de tweede school mochten wij het zelf proberen! Uiteraard was daar ook net een toezichthoudster van Unicef. Aangezien zij het deels meesponsorden, vonden ze het wel een prima idee om eens te checken of die vaccinaties eigenlijk wel goed worden uitgevoerd. Dus onder toeziend oog van haar, heb ik met trillende, klamme handjes mijn eerste vaccinatie gezet. Daarna werd het lopende band werk. Ik heb nog nooit zoveel kinderen aan het huilen gemaakt op een dag. Per kind werd het ook erger. Waar de eerste kinderen gewoon netjes hun mond hielden (super fijn, zulke wil ik later zelf ook produceren), begonnen ze later met ‘auw’, gevolgd met wat snikken en de laatste kinderen lagen huilend en schreeuwend op de grond. Sommigen moesten we zelfs met 3 man vasthouden omdat elke vezel in hun lijf zich tegen de prik verzette.  Gelukkig konden ze daarna wel weer lachen en gingen ze met ons op de foto. Onze laatste stop was ergens in de middle of nowhere in een community, waar we nog wat baby’tjes hebben gewogen en een beetje gechillt hebben. Om 4 uur zat onze suuuper zware werkdag er alweer op en zijn we weer naar huis gegaan en hebben we gechillt. De dagen vliegen wel echt voorbij zo!

Vandaag zijn we eerst naar ‘continuous medical education’ geweest, elke donderdagochtend komt hier iemand een praatje houden. Hoewel wij netjes om 8.30 klaarstonden, begon het om rond half 10 een keer. Welcome to Uganda ;).

Dit keer ging het over het DREAMS project, wat staat voor Determined Resilient Empowered Aidsfree Mentored Safe (woman). Hun streven is het helpen van kwetsbare groepen jonge meisjes, die een hoog risico lopen om aids te krijgen (er zijn 1600 nieuwe gevallen per week met aids in Oeganda). Hier kregen we de bizarste dingen te horen. Meisjes in deze regio zijn soms zo arm, dat ze seks hebben in ruil voor een chapati (de soort van Oegandese pannenkoeken, die 500 shilling, dus zo’n 12 eurocent kosten). Ook is het zo dat zij ‘gekocht’ worden om vervolgens met hun ‘eigenaar’ te trouwen, en als deze man dan ook nog eens sterft, worden ze automatisch de vrouw van de broer of vader van hun overleden man. Kun je het je voorstellen, dat je schoonvader je claimt als je nieuwe sekspartner terwijl je nog in de rouw bent om je man? (als je überhaupt in de rouw bent om deze man, die jou zomaar gekocht heeft en uit je vertrouwde omgeving heeft gehaald). Één grote nachtmerrie. Verder hebben ze ook maandverband uitgedeeld in de regio’s, omdat de vrouwen dat daar ook niet kennen. Maar dan moet je ze wel uitleggen hoe het werkt… Nu gebruikten de vrouwen het maandverband en legden ze het te drogen in de zon, om het vervolgens meermaals te gebruiken. En dan maar denken dat deze vrouwen zo een frisse start krijgen! Dit was wel weer een van die momenten dat ik heel blij ben dat ik in Nederland geboren ben en naar school heb kunnen gaan.

Vervolgens ben ik naar de afdelingen gegaan en heb ik nog 2 gevallen gezien van twee ernstig verbrandde jongemannen die petrol gestookt hebben. 18 jaar, volledig verminkt in het gezicht en waarschijnlijk voor het leven blind. Ook dit gaf me behoorlijk de creeps.

’s Middags zat ik met een arts assistent op de Out Patient Department (zoiets als een spoedeisende hulp, maar dan ook voor de minder ernstige gevallen) die mij gelukkig heel vaak de kans gaf om dingen zelf te doen! Zo mocht ik de anamnese afnemen (het hele verhaaltje uithoren) bij een van de patiënten die Engels sprak en mocht ik de lichamelijke onderzoeken doen. Als hij vragen in het Luganda stelde aan patiënten die geen Engels konden, vertaalde hij dit en vroeg hij me wat ik nog meer wilde weten en wat mijn vervolgstappen zouden zijn. Bij de laatste patiënt had hij eigenlijk geen zin meer om te blijven omdat het 6 uur was, of ik niet even die patiënt kon zien, het lab af kon wachten en iets voor kon schrijven. Dat vond ik toch wel een beetje te veel verantwoordelijkheid, zeker omdat het lab een onleesbaar handgeschreven gekrabbel is en ik tot nu toe maar in 1/3e van de gevallen de resultaten kon ontcijferen. Dus die hebben we toch nog maar even samen gezien. ’s Avonds vroegen de nonnetjes, verpleegsters en vroedvrouwen in opleiding of we mee wilden zingen. In een grote hal, stonden een stuk of 50 mensen daar te klappen, schreeuwen en zijn of haar longen uit het lijf te zingen, terwijl het getrommel van de djembés opzwepend door de ruimte galmde. Daarna was er weer tijd voor wat gebeden (kan niet missen hier). Een groter contrast kan bijna niet. Na een paar gebeden barste het gezang en geklap weer los en zongen ze meerstemmig de langste liederen. Ook weer een hele bijzondere ervaring!

Het begint alweer bijna een boekwerk te worden, dus ik ga maar snel stoppen met schrijven. Ook omdat de muggen op me afvliegen en ik nog niet helemaal toe ben aan malaria. Jullie horen waarschijnlijk weer snel van me, want dit weekend gaan we naar wat een van de mooiste meren van Oeganda schijnt te zijn!

Welterusten!

Liefs,

Eefje