De laatste week alweer

Lieve vrienden, Ik dacht dat de tijd in Nederland al voorbij vloog, maar hier gaat de tijd, ondanks de relaxcultuur die in Centraal Amerika heerst, nóg een stuk sneller. Aan de andere kant hebben we al zo veel dingen gedaan, dat het lijkt alsof ik hier al een eeuwigheid zit. Dus sorry voor het weinig updaten, maar het is hier gewoon te leuk om lang achter de laptop te zitten :). Vandaag heb ik een dagje vrij van school, dus eindelijk eens tijd om iets te schrijven. Ik heb al om veel redenen vrij gehad; ijsvrij, hittegolf, storm… Maar dit is toch de eerste keer in mijn leven dat ik orkaanvrij heb gekregen. Orkaan Otto is namelijk langsgekomen in Costa Rica. En sinds het bijgehouden wordt in 1851, is Costa Rica nog nooit direct getroffen door een orkaan als deze, dus we maken eigenlijk wel een stukje geschiedenis mee. Het was gisteren erg bizar om te horen dat we midden in het ‘rode gebied’ van een orkaan zaten. We zijn maar onder onze overkapping gaan zitten en hebben het vanuit daar bekeken, want we mochten natuurlijk nergens naar toe. Hier leek het tot 12 uur niet eens zo erg te zijn wat de wind betreft, op een ziekelijke hoeveelheid regen en wat onweer en bliksem na. Toen het rond half 1 wat droger werd, is iedereen snel naar zijn eigen huisje gegaan en gaan slapen. Hoe het er rond 2 uur aan toe ging (het tijdstip waarop ze de ergste storm voorspelden) weet ik niet, toen lag ik zó vast te slapen dat werkelijk niets me wakker kon krijgen. Drie mensen zijn overleden in Guanacaste, de provincie waar ik nu ben, en er is een enorme hoeveelheid schade in de armere stadjes in het Noorden. Met ons is gelukkig niks aan de hand, maar het is wel bizar om een orkaan van zo dichtbij mee te maken.

Maar goed, over naar een wat leuker onderwerp: een van de hoogtepuntjes de afgelopen 2 weken, was ons bezoek aan Monteverde. Samen met Lukas, een van mijn Deutsche Freunden uit Essen, heb ik een auto gehuurd en zijn we om 4 uur ’s ochtends naar het oosten vertrokken, waar een van de meest bekende nationale parken van Costa Rica ligt. Hier hebben we een canopy tour gedaan, waarbij we via kabelbanen die soms bijna een kilometer lang waren over de vallei en door de boomtoppen zijn gezoefd. Op het einde kwamen we nog een verrassing tegen, want er bleek een wilde papegaai in de boomtoppen te zitten. Die had al zo veel toeristen gezien, dat hij ook al wat kon praten. Dus hebben we een kwartier tegen dat beest aan staan schreeuwen en uiteraard alle mogelijke Nederlandse, Spaanse en Duitse (scheld)woorden uitgeprobeerd (hij kon helaas alleen ‘hola’ en ‘buenas dias’ zeggen). Nadat we nog een tijdje door de gigantische wouden hebben gelopen en naar een waterval zijn gegaan, zijn we weer naar huis gereden. Helaas hebben we weinig dieren gespot (afgezien van een leger aan muggen), maar het was alsnog super mooi!

Een ander hoogtepuntje is dat ik surfles heb gekregen! Ik dacht eigenlijk dat het een middagje waterhappen ging worden, maar bij de derde poging lukte het toch al om mijn eerste golfje te pakken! Echt een groot succes gaat het volgens mij nooit worden, maar het was zeker een gave ervaring! De zee is hier sowieso geweldig. We zijn al naar meerdere stranden gegaan, maar vooral Playa Conchal, een strand dat volledig bestaat uit schelpen, is fantastisch. Daar zijn we tussen de rotsen gaan snorkelen (found Dory!) en zonnebaden, al heb ik helaas nog steeds twee melkflessen aan mijn romp bungelen.

Verder was er nog onze weekendtrip naar Nicaragua. Na een busrit van een paar uur en een eindeloze controle bij de grens, mochten we dan eindelijk naar binnen, en wauw, het was zo gaaf! Zo hebben we daar onder andere ‘volcano boarding’ gedaan, of te wel, op een veeeel te kleine slee van een volkaan afglijden. Vraag me niet wie het verzonnen heeft, want het was aardig gestoord, maar wel zeker een hele ervaring. Zonder er bij na te denken heb ik 1 seconde mijn mond open gedaan om iets te schreeuwen. Worst Idea Ever, ik kan het as en gesteente nu nog proeven. En verder hebben we gewoon de enorme toerist uitgehangen en door verschillende stadjes geslenterd. Hé-le-maal gesloopt van de reis kwamen we terug in Tamarindo. We zijn twee keer uit gegaan in Nicaragua, maar moesten elke dag vroeg op voor de dag (lees: 5 uur, 6 uur en 8 uur), dus iedereen was aan het einde van zijn Latijn.

Ik moet trouwens natuurlijk ook nog een beetje Spaans leren in Costa Rica, en ik moet zeggen dat het al best aardig gaat, voor zover dat je van ‘Spaans spreken’ kunt spreken na 3 weken. De lessen zijn erg leuk en ik heb eindelijk het idee dat ik de mensen een beetje begin te verstaan als ze tegen me praten. Dat gaat hopelijk goed van pas komen als ik morgen ga verhuizen, ik ga de laatste week namelijk in een host family wonen!

Maar, genoeg gepraat, voordat het slaapverwekkend gaat worden! Tot de volgende week alweer, in het koude Nederland! xxxxx